Sociale media een zegen en een vloek
Ik reageerde onlangs op een bericht van een Facebook vriend. Je kan beter spreken over een Facebook contact, want langzamerhand zijn mijn vrienden op twee, hooguit drie handen te tellen. Dat heb je als je boven de 50 komt, let maar op. Echte Faceboekers vinden me nu best wel een sneu type “Oh maar zo weinig. Ik heb er wel 732.”
Maar dit terzijde, het ging er om dat ik reageerde op die Facebook vriend. Hij was op latere leeftijd gestart met een opleiding in het communicatievak. Althans dat maakte ik op uit het bericht dat hij plaatste. Want zoals zo vaak was dat bericht niet helemaal duidelijk. In ieder geval ging het over iets wat net had plaats gevonden. Over een toets die hij waarschijnlijk net gehaald had en waarop hij peentjes had gezweet. ‘Topper, held, kanjer’ en andere loftuitingen waren mij voor gegaan in berichten van andere FBvrienden.
Lovenswaardig overigens dat hij, een vijftiger, nog aan die opleiding begonnen was. Ik feliciteerde hem en wenste hem succes met het vervolg. Ik maakte daarna een opmerking over dat er zoveel communicatie blondjes rondliepen die alleen maar de baas naar de mond praten en er voor zorgen dat de baas goed wordt afgeschermd tegen journalisten. Kortom er zijn teveel communicatie……. en dat komt de communicatie niet ten goede. Dom, dom, dom van me
En u voelt het al en als u blond bent spat u nu al uit elkaar van woede.
De reactie van mijn Facebook vriend “Dat als ik uiterlijke kenmerken en intelligentie ging vergelijken dan begaf ik mij op een hellend vlak”. En al gauw volgden er nog meer reacties. Even later werd mij racisme verweten. Een paar dagen later zouden ze me wat aan komen doen.
Geen enkele nuance, ophangen en afsnijden is vaak het devies in Facebookland. Zoals ze vroeger, en menigeen nu nog ongegeneerd zit te schelden op medeweggebruikers zo scheldt men nu op de Facebook. (maar die auto schelders hoorde je tenminste niet, alleen als je ernaast zat).
Die ongenuanceerdheid, dat grof schelden, maar ook dat overdreven aardig zijn en ‘negatieve mensen, ga er niet mee om’ gedoe maakt het er allemaal niet beter op. Mensen praten te weinig echt met elkaar en luisteren al helemaal niet. Dan bedoel ik dat je spreekt en luistert, bij elkaar in dezelfde ruimte. Dat je ziet en ervaart hoe de ander zich voelt als jij iets tegen hem zegt. Dat er dus een echt gesprek plaats vindt. Dat mag best scherp zijn en kritische punten moeten natuurlijk gezegd kunnen worden.
Dat gesprek is niet altijd mogelijk. Niet iedereen weet iets goed onder woorden te brengen en sommigen zijn net even beter gebekt, omdat ze een cursus communicatie hebben gedaan, of gewoon uit een milieu komen waar je al vroeg leerde debatteren. Duizend en een redenen waarom de dialoog, het gesprek niet altijd goed plaats vindt.
En daarom vind ik het machtig mooi om een deel te zijn van ‘Goud in Gesprek’ een club van goed gebekte, opgeruimde types, man en vrouw, die het gesprek mogelijk maken waar dat niet altijd vanzelfsprekend is. Allemaal hebben ze hun sporen verdiend in de wereld van het gesprek. Allemaal op een andere manier en dat maakt die club juist zo goed.
We helpen je graag het gesprek op gang te brengen.
En ter geruststelling, sommige van mijn beste vriendinnen zijn blond 😉
Mick Hartstra, grijs haar
