Allemaal GOUD in gesprek?
Is dat nu echt nodig? Waarom moeten we allemaal met elkaar in gesprek? Al die dialoogtafels leiden toch tot niets? Ik weet trouwens toch al hoe het zit… Die anderen, die snappen er niets van…
Ik ben een bakkersdochter, opgegroeid in een klein dorp. Iedereen kende ons en ook na sluitingstijd van de winkel kon je gewoon aan de deur je brood nog halen en uiteraard kon dat ‘opgeschreven’ worden. In het dorp woonden geen buitenlanders totdat de Union fabriek ging uitbreiden en de eerste buitenlandse werknemers hun intocht deden. “Geen verkoop aan de deur voor hun en niet opschrijven! Denk erom!” Mijn vader moest er niets van hebben “die buut’nlanders”. Totdat mijn moeder , die altijd in de winkel stond, goede verhalen vertelde over de nieuwe klanten. “Vriendelijke mensen … dat is ook wat als je je gezin moet achterlaten.”
“Nou oké, zeg maar dat ze ook kunnen opschrijven. Buut’nlanders mot ik nie maar dissen bint ans!”
Dit is een heel kort verslagje van een iets langduriger proces uit mijn jeugd. Het is volgens mij tekenend voor mijn geloof in een het goede gesprek, in de dialoog.
De wereld om ons heen verandert, de vitale democratie verwacht van inwoners actief burgerschap, in wijken en buurten komen steeds meer bewonersinitiatieven. Maar hoe verhouden we ons tot elkaar, want niet iedereen wil hetzelfde. De tegenstellingen worden groter tussen arm en rijk, tussen stad en platteland, tussen wijken onderling, polarisatie is zichtbaar in de politiek, het lijkt wel of we het vaker niet dan wel met elkaar eens zijn.
Maar als we vragen aan mensen wat zou je willen… , dan gebeurt er iets heel anders. Ik merk in mijn werk als ontwikkelaar en trainer-coach steeds wanneer ik mensen vraag wat ze zouden willen, dat samenwerken, meer aandacht voor elkaar, meer begrip geven en krijgen, centraal staat.
Ik denk dat de dialoog ons in staat stelt om te innoveren en om antwoorden te vinden op complexe, brede en vaak lastige vraagstukken. Door de dialoog leren we, kunnen we elkaar beter begrijpen en kunnen we duurzame, doortimmerde beslissingen nemen. Dat betekent niet dat we het allemaal met elkaar eens kunnen worden.
Organisatieonderzoek van bijvoorbeeld Senge en Covey heeft allang aangetoond dat teams effectiever worden wanneer ze regelmatig dialogen voeren. Senge heeft ontdekt dat teams dan respect, waardering en vertrouwen ontwikkelen. En Covey leert ons dat je eerst een ander moet begrijpen om zelf begrepen te worden. En zo zijn er nog veel meer voorbeelden.
Om een lang verhaal kort te maken, ik geloof in de dialoog. Ik zie een verruiming van de eigen horizon waardoor we dichter bij mijn ideaal van een begripvolle veelkleurige maatschappij komen waarin mensen vreedzaam samenleven. Het wordt mooier omdat we leren om vanuit verschillende perspectieven te kijken, we leren nieuwe betekenissen, we geven ruimte aan nieuwe betekenissen.
Dat is makkelijk gezegd: Praat met elkaar en de wereld wordt een stukje mooier.
Tja , maar hoe dan… Daar kan ik nog heel veel meer over zeggen. Voor nu zeg ik; nodig ons uit en we praten er samen over. Ik hoop en verwacht dat wij met onze groep ‘Goud in Gesprek’, een bijdrage kunnen leveren aan de gesprekken die de wereld een beetje beter maken. Daarom heb ik 2 jaar geleden een oproep gedaan in mijn netwerk met de volgende vraag: Wie wil net als ik de wereld een stukje mooier maken door mensen te faciliteren die met elkaar in gesprek willen?
En waar zijn we nu? Nu is er een fantastische groep diverse, betrokken mensen die elke maand met elkaar in gesprek zijn en al een paar keer bij verschillende opdrachtgevers, groepen hebben ondersteund bij hun gesprek. En het werd een ‘goud’ gesprek. We hopen dat er nog vele zullen volgen. Ik geloof erin.
Alice Bijker